Want laat ons wel wezen, tourwinnaars die niet konden rekenen op een sterke ploeg zijn eerder uitzondering dan regel. De laatste tourwinnaar die dit land gekend heeft, Lucien Van Impe, is hiervan een mooi voorbeeld. Maar Merckx en Hinault zijn dan de twee tourwinnaars bij uitstek die de regel bevestigen. Ook Bradley Wiggins en Chris Froome wonnen dankzij individueel talent en collectieve sterkte.
Het klinkt cru, maar moest ik de sponsor van het Quintana-team zijn, zou ik overwegen om het management en de ploegleiding te vervangen. En Alejandro Valverde zou ik volgend jaar thuislaten. Want deze Tour was toch gemaakt voor een gevleugeld klimmer? Veel aankomsten bergop, en op de proloog na was er geen enkele individuele tijdrit. Een uitgelezen kans voor deze jonge prins van het hooggebergte. Maar Valverde dacht er wellicht anders over: “Alejandro, alles voor mij en niets voor een ander.” Want wanneer het er op aan kwam om de jonge onervaren Quintana te steunen, heeft hij zijn inspanningen toch wel iets te veel afgemeten. Te veel ego en te weinig teamgeest. Zeker als je dit vergelijkt met het Froome-team waarin renners zoals Richie Porte, Wout Poels en Geraint Thomas zich de pleuris uit het lijf reden voor hun kopman.
De ploegleiding van Quintana gaf de indruk alles op zijn beloop te laten. Was het een gebrek aan durf of een gebrek aan verbeelding die haar weerhield om een echt offensief tegen Froome op te zetten? En waarom heeft die ploegleiding Quintana de techniek om in waaiers te rijden niet aangeleerd? Daardoor verloor de Colombiaan te veel tijd in de eerste week van de wedstrijd. Op het einde is hem dat zuur opgebroken. Het moderne wielrennen wordt meer en meer een ploegsport waarbij alles in dienst staat van de primus inter pares met het meeste talent. Moest ik Nairo Quintana zijn, ik zou me ploegleiders zoals Servais Knaven en Sean Yates wensen. Dan gaat hij zeker en vast nog de Tour winnen.
Maar het is Chris Froome die hem dit jaar wint. Met te weinig panache? Neen hoor, het waren zijn tegenstanders die te weinig panache en durf toonden. Pas in de laatste week gebeurde er echt iets maar wel te weinig om het de geletruidrager moeilijk te maken. Heeft Froome te berekend gereden? Volgens zijn supporters en zijn sponsor alleszins niet. Waarom zou je zotte dingen doen als je tijdens de eerste week al zo veel voorsprong bijeen gesprokkeld hebt? Daarvoor is winst in het Tourcircus veel te belangrijk. Na de eerste week van de Tour, verklaarde Froome voor de camera’s dat hij het zich kon permitteren om defensief te rijden. Een tactiek die even oorbaar is als een andere. Een logisch antwoord op zijn defensief rijden, was een offensief en daarin faalden zijn tegenstanders.
En wat een bagger heeft Froome tijdens deze Tour over zich gekregen, zowel letterlijk als figuurlijk! Hatelijkheden vanwege krapuul langs de weg. Verdachtmakingen omwille van zijn zeer hoge trapfrequentie en zijn laag gewicht. Met Franse wielercoryfeeën zoals Laurent Jalabert, in zijn tijd een notoir gebruiker van EPO nota bene, die zich vandaag de rol van moraalridder toe-eigenen. Terwijl Froome gewoon reed zoals hij altijd rijdt. Met een stijl die zo atypisch en lelijk is dat hij eigenlijk mooi wordt. De man heeft blijk gegeven van atletische superioriteit en tactisch vernuft. En zo win je in drie weken tijd, en niet in drie weken en één dag, de grootste wielerwedstrijd van de wereld.
Daarom geen kwaad woord over de terechte kampioen. Hij was de beste, de anderen niet goed genoeg. Chris Froome is een gentleman op een racefiets.
Honi soit qui mal y pense*!
Engelse uitdrukking (!), vrij vertaald: “schande over hem die er kwaad van denkt”