Tenminste voor zover de huidige federale structuren dit toelaten. Want daar knelt het schoentje nog altijd. Die zesde staatshervorming is helemaal niet Copernicaans zoals sommigen ons willen laten geloven. De homogene bevoegdheidspakketten die van het federale niveau naar het regionale niveau overgeheveld werden, blijken toch niet zo homogeen te zijn. Hoe die nieuwe financieringswet juist in elkaar zit, weet nauwelijks iemand, maar ze verarmt ons wel. Het federale niveau houdt nog te veel zijn voet tussen de regionale deur. De Vlamingen moeten dus een zevende staatshervorming eisen die geen ‘faux pas’ is maar wel een reuzenstap in die ontvoogdingsstrijd.
Maar die zevende staatshervorming is (helaas) niet aan de orde tijdens deze legislatuur. Wat niet wegneemt dat ze kan voorbereid worden tegen de volgende. Wie weet bestaan ze toch, die fameuze Atoma-schriftjes met geheime akkoorden waarover Jan Jambon het had. Maar goed, het in de vrieskast steken van alle communautaire eisen was nu eenmaal de prijs om de socialisten uit de federale coalitie te houden. Voor sommige Vlaams-nationale milieus ligt deze prijs te hoog en is er geen reden om te vieren. Ze vergeten echter dat vorig jaar het momentum om dit land opnieuw te hervormen al voorbij was. En de geschiedenis leert ons dat het creëren van een nieuw momentum tijd vraagt. Maar dat er zich opnieuw één zal voordoen, staat in de sterren geschreven. Daarom, indachtig Phil Bosmans, die schreef dat humor en geduld de kamelen zijn waarmee je door alle woestijnen kunt gaan, hoop ik dat alle Vlaams-nationalisten op 11 juli het glas heffen.
Maar naast het feesten is een moment van bezinning ook op zijn plaats. Want hoe efficiënt en doelmatig gebruikt Vlaanderen de sociaaleconomische hefbomen die het vandaag wel in handen heeft? Voldoende om een economisch aantrekkelijke topregio te blijven? Is Vlaanderen zich niet aan het vastrijden, zowel letterlijk als figuurlijk? Gaan we ooit een medicijn vinden voor die ‘Vlaamse regulitis', een ziekte die menig ondernemer of investeerder afschrikt of tegenhoudt? En wie er van geneest, rijdt zich dan toch vast, maar letterlijk dan. Want onze dichtslibbende verkeersaders ontnemen Vlaanderen stilaan elke mogelijkheid voor economische topprestaties. En nu dat de economie stilaan aanzwengelt, gaat die dichtslibbing nog sneller gaan. Hoe gezonder het economisch klimaat, hoe zieker Vlaanderen dreigt te worden!
Het dossier van de Oosterweelverbinding is symptomatisch voor die Vlaamse ziekte. Hemeltergend, hoe lang dit nu al aansleept. Gaat het werkelijk lukken om begin 2017 de eerste spade in de grond te steken? Welke ‘maneuvers’ gaan er nog plaats vinden om dit proces te vertragen? Per jaar uitstel dreigen er 330 tot 450 miljoen euro aan maatschappelijke kosten, zegt de Vlaamse minister-president. Met wat zijn we hier dan in godsnaam bezig? Zorg voor het milieu en economische vooruitgang moeten samengaan maar op een bepaald ogenblik moet er beslist worden, zo niet zagen we de tak door waarop we zitten. Economische bloei is immers de bron van alle welvaart. En sommigen schijnen dat hier vergeten te zijn.
Bezinning is dus op zijn plaats maar op 11 juli ga ik dit toch combineren met een lekker Vlaams streekbiertje. Wellicht meer dan één… Geniet van onze Vlaamse feestdag!