Polarisatie wordt aangevoeld als negatief en verkeerd. Ik omschrijf het hier als het versterken van tegenstellingen tussen politieke partijen en strekkingen (bijvoorbeeld tussen ‘links’ en ‘rechts’). Wie geen verandering wil, kan die proberen af te blokken door de andere polarisatie te verwijten. Dit in de hoop dat men zich afkeert van wie wel verandering wil. Maar het omgekeerde is ook mogelijk.
Polarisatie houdt gevaar in omdat het kan escaleren in geweld en oproer. Een triest voorbeeld in dit land is de staking tegen de Eenheidswet van 1960 (de wet voor de economische expansie, de sociale vooruitgang en het financieel herstel). De geschiedenis heeft vader Eyskens gelijk gegeven maar in het verzet tegen deze wet vielen wel vier doden.
Vandaag staan we opnieuw voor een kolossale sociaaleconomische uitdaging en wordt opnieuw geklaagd over polarisatie tussen ‘links’ en ‘rechts’. Een gevolg van het feit dat we liever krekels dan mieren waren. Nadat Jean-Luc Dehaene ons in het vorig millennium in de muntunie geloodst had, viel het stil in dit land. Tijdens Verhofstadt I en II was het cement in de coalitie een anti-CVP sentiment en niet de wil om tijdens de economisch voorspoedige jaren dit land verder op orde te zetten. Ambitieuze plannen van die regeringen werden middels sociaal overleg telkens verwaterd tot smaakloze brouwsels. We lieten ons in slaap wiegen en het ontwaken vandaag was pijnlijk.
Er werd toen, even terzijde, ook geen rekening houden met een paar legitieme maatschappelijke bekommernissen van de rechterzijde omdat die vooral, maar niet uitsluitend, verwoord werden door een partij met bruine vlekken waarrond vakkundig een cordon sanitaire gelegd werd. Een zalige tijd voor al wie links denkt maar voor hen een al even pijnlijk ontwaken toen in een democratische context plots wel geluisterd werd naar een deel van deze verzuchtingen.
Ik ben niet per se ongelukkig met de huidige sociaaleconomische polarisatie. Ze mag wel niet ontaarden in (vakbonds)geweld. Maar deze polarisatie draagt bij tot verheldering van de bestaande sociaaleconomische tegenstellingen. Niemand kan vandaag nog beweren dat hij of zij niet weet wat er op spel staat. En de polarisatie wordt pas echt nuttig indien ze, na de confrontatie van de voorbije weken, de katalysator is van een proces van bemiddeling en overleg.
Dat het sociaal overleg nu maar snel start. Waarbij sociale aanpassingen binnen het kader van het regeerakkoord mogelijk zijn. Met een taks-shift (en geen -lift) waar een vermogenswinstbelasting al dan niet deel van is. Maar met behoud van de sterke krachtlijnen zoals de indexsprong en de aanpassing van het pensioenstelsel. Want als het resultaat uiteindelijk van die aard is als wat we in het vorig decennium meemaakten, heeft de Zweedse coalitie geen enkele reden van bestaan meer. En gaan we zoals Portugal en Spanje de dieperik in.
Polarisatie houdt gevaar in omdat het kan escaleren in geweld en oproer. Een triest voorbeeld in dit land is de staking tegen de Eenheidswet van 1960 (de wet voor de economische expansie, de sociale vooruitgang en het financieel herstel). De geschiedenis heeft vader Eyskens gelijk gegeven maar in het verzet tegen deze wet vielen wel vier doden.
Vandaag staan we opnieuw voor een kolossale sociaaleconomische uitdaging en wordt opnieuw geklaagd over polarisatie tussen ‘links’ en ‘rechts’. Een gevolg van het feit dat we liever krekels dan mieren waren. Nadat Jean-Luc Dehaene ons in het vorig millennium in de muntunie geloodst had, viel het stil in dit land. Tijdens Verhofstadt I en II was het cement in de coalitie een anti-CVP sentiment en niet de wil om tijdens de economisch voorspoedige jaren dit land verder op orde te zetten. Ambitieuze plannen van die regeringen werden middels sociaal overleg telkens verwaterd tot smaakloze brouwsels. We lieten ons in slaap wiegen en het ontwaken vandaag was pijnlijk.
Er werd toen, even terzijde, ook geen rekening houden met een paar legitieme maatschappelijke bekommernissen van de rechterzijde omdat die vooral, maar niet uitsluitend, verwoord werden door een partij met bruine vlekken waarrond vakkundig een cordon sanitaire gelegd werd. Een zalige tijd voor al wie links denkt maar voor hen een al even pijnlijk ontwaken toen in een democratische context plots wel geluisterd werd naar een deel van deze verzuchtingen.
Ik ben niet per se ongelukkig met de huidige sociaaleconomische polarisatie. Ze mag wel niet ontaarden in (vakbonds)geweld. Maar deze polarisatie draagt bij tot verheldering van de bestaande sociaaleconomische tegenstellingen. Niemand kan vandaag nog beweren dat hij of zij niet weet wat er op spel staat. En de polarisatie wordt pas echt nuttig indien ze, na de confrontatie van de voorbije weken, de katalysator is van een proces van bemiddeling en overleg.
Dat het sociaal overleg nu maar snel start. Waarbij sociale aanpassingen binnen het kader van het regeerakkoord mogelijk zijn. Met een taks-shift (en geen -lift) waar een vermogenswinstbelasting al dan niet deel van is. Maar met behoud van de sterke krachtlijnen zoals de indexsprong en de aanpassing van het pensioenstelsel. Want als het resultaat uiteindelijk van die aard is als wat we in het vorig decennium meemaakten, heeft de Zweedse coalitie geen enkele reden van bestaan meer. En gaan we zoals Portugal en Spanje de dieperik in.